Two Letters on a Regicide Peace

Letters on a Regicide Peace jest jedną z najważniejszych książek o rewolucji francuskiej. Edmund Burke jest zaś pisarzem politycznym, którego prace nadal zachowują niepojącą aktualność.

Russel Kirk tak napisał o Letters on a Regicide Peace Edmunda Burke’a:

W obliczu śmierci Edmund Burke był potężniejszy niż kiedykolwiek wcześniej. Wielka Brytania znajdowała się jednak w wielkim niebezpieczeństwie, gdy obserwował swoich francuskich wychowanków i pisał ostatnie eseje w Gregories. Wojna przeciwko rewolucji poszła źle. Zamiast zaatakować Francję, Pitt trzymał w Anglii ćwierć miliona żołnierzy, i podbijał francuskie kolonie w Indiach Zachodnich. Nawet teraz Pitt i Dundas nie byli całkowicie przekonani, że jakobinizm musi być rozbity w proch, by nie powstał ponownie; mówili o współistnieniu. Kiedy Prusy wycofały się z wojennej koalicji przeciwko Francji, a Austria się zachwiała, Pitt powiedział Malmesbury’emu, że „jako angielski minister i chrześcijanin” zamierza zakończyć tę krwawą i próżną wojnę. Wewnątrz gabinetu znajdowali się teraz jednak Starzy Wigowie, dowodzeni przez Portlanda, Windhama, Fitzwilliama i Loughborough’a, którzy w całości podzielali przekonania Burke’a i zażądali zwycięstwa. Niezależnie od jego kosztów, nad wrogami europejskiego ładu.

Czy po upadku Robespierre’a, dzielni ludzie, którzy zdominowali najnowszy etap Rewolucji, nie okażą rozsądku? Czyż Wielka Brytania nie może udzielić im znacznych ustępstw, mając na celu pokój? Zwolennicy Foxa domagali się ugody z Dyrektoriatem; Pitt i torysowscy ministrowie byli skłonni podążyć tą drogą.

W tym wątpliwym momencie Burke zaczął pisać swoje ostateczne słowo przeciwko ideologii panującej we Francji: cztery listy o pokoju królobójczym, z których dwa nie zostały opublikowane aż do jego śmierci. Jego przepowiednie o straszliwym przebiegu rewolucji spełniły się niemal do słowa. Zmarła na gilotynie Maria Antonina – bohaterska królowa, o której Burke pisał w 1790 roku, że znosiła swoje nieszczęścia „z pogodną cierpliwością, w sposób dostosowany do jej rangi i pochodzenia…” Rewolucja spustoszyła Europę i pożarła wiele własnych dzieci, ale apetyt rewolucjonistów był nienasycony. Czy Wielka Brytania powinna pogodzić się z mordercami i bandytami, którzy również chcieli ją sobie podporządkować dywersją i podbojem?
Odpowiedź Burke’a brzmiała przejmująco, a wydarzenia wkrótce ją usprawiedliwiły. W Paryżu Dyrektoriat udawał jedynie rząd konstytucyjny, ale w rzeczywistości był tyranią. Dyrektorzy nigdy naprawdę nie zamierzali zawrzeć pokoju z Pittem, grali tylko na czas.

Informacje o książce

Nakład: 25 numerowanych egzemplarzy

Oprawa wykonana ręcznie przez Magdalenę Bulandę w półskórek, z etui.

Książka złożona krojem Monotype Bulmer, czcionką wyciętą przez Williama Martina dla Williama Bulmera ok. 1790 r.

Objętość: 196 stron wydrukowanych na papierze bawełnianym Zuber Rider.

Format: 165x250 mm